Ks. Franciszek Blachnicki, założyciel Domowego Kościoła, gałęzi rodzinnej Ruchu Światło-Życie mówiąc o Sakramencie małżeństwa zwracał uwagę, ze znakiem widzialnym są tutaj relacje osobowe między dwojgiem, którzy zawierają przymierze małżeńskie. Jednak relacje między mężczyzną i kobietą nie są wolne od zła, które dotyka człowieka tak z zewnątrz, jak i z jego wnętrza. Ten nieporządek wynikający z grzechu wypaczył wzajemną komunię mężczyzny i kobiety, jaka była od początku darem Stwórcy. „W sakramencie małżeństwa to Bóg czyni siebie gwarantem i zobowiązuje się dokonać tego, co znaki sakramentalne wyrażają i co jest w nich celebrowane, mianowicie ukształtowania jedności z dwojga różnych.”.
Domowy Kościół Ruchu Światło-Życie pomaga małżonkom sakramentalnym czerpać z łaski i mocy sakramentu małżeństwa, uczy jak żyć tym sakramentem i celebrować go przez całe życie. Łączy on w sobie charyzmaty Ruchu Światło-Życie i międzynarodowego ruchu małżeństw katolickich Equipes Notre-Dame, od którego przejął ideał duchowości małżeńskiej, czyli dążenia ku Bogu w jedności ze współmałżonkiem.
Duchowość małżeńska proponowana w ramach Domowego Kościoła jest realizowana poprzez przyjęcie elementów formacyjnych nazywanych zobowiązaniami – darami. Są to codzienna modlitwa osobista połączona z lekturą Pisma Świętego, regularne spotkanie ze słowem Bożym, codzienna modlitwa małżeńska jako wspólne stawanie przed Panem, codzienna modlitwa rodziny, jako wspólnoty zanurzonej w Bogu, comiesięczny dialog małżeński i wynikająca z niego reguła życia (systematyczna praca nad sobą), uczestnictwo przynajmniej raz w roku w rekolekcjach formacyjnych. Nie są one celem samym w sobie, ale środkiem do celu. Ich realizowanie odbywa się w małżeństwie poprzez codzienny wspólny wysiłek małżonków, podejmujących i realizujących poszczególne zobowiązania oraz poprzez wzajemną pomoc małżeństw w kręgu w dążeniu do Chrystusa (idea małej grupy jako środowiska koniecznego do wzrostu wiary).
Małżeństwa należące do Domowego Kościoła wezwane są do posługi na rzecz własnej rodziny, posługi rozumianej jako budowanie wspólnoty wiary, nadziei i miłości. Wspólnoty, w której świadomość, że wszyscy jej członkowie są dziećmi Jedynego Boga i stąd posiadają swą niepowtarzalność oraz godność, bez względu na wiek i stopień rozwoju. Taka świadomość uzdalnia do wielkodusznej postawy służby na rzecz rodziny i poszczególnych jej członków, a także przyjmowania daru służby od innych. Wtedy wspólnota rodzinna staje się wielką szansą dla wszechstronnego rozwoju człowieka – jego wzrastania w Bogu, poznawania prawdy o sobie samym, uczenia się miłości.
Wymienione wcześniej elementy formacyjne – zobowiązania uczą małżonków spełniania w swojej rodzinie funkcji kapłańskiej, nauczycielskiej i królewskiej, o których mówią dokumenty Kościoła . Należy tutaj zaznaczyć, że im wcześniej (chodzi o staż małżeński i wiek dzieci) małżonkowie wejdą na drogę formacji Domowego Kościoła, tym łatwiej im spełniać posługę na rzecz swojej rodziny. Małe dzieci wychowywane w klimacie świadomej wspólnoty chrześcijańskiej w sposób naturalny wzrastają we wierze, ucząc się Boga przez wspólną modlitwę rodzinną, potem lekturę Słowa Bożego, swoiste kręgi biblijne w rodzinie, modlitwę Liturgią Godzin. Możliwość zadawania pytań związanych z wiarą, na równi z pytaniami z innych dziedzin życia, poczucie akceptacji i miłości, świadomość miłości Pana Boga – są ogromnym zapleczem siły i równowagi dla dziecka, gdy zaczyna wchodzić w czas dorastania i odkrywania własnej drogi życia. Małżonkowie zaś mają większą szansę na budowanie miłości zdrowej, wolnej od głębokich zranień, wspierającej współmałżonka w jego dojrzewaniu na płaszczyźnie ludzkiej i duchowej. Będą „odwoływali się do mocy sakramentu, która pozwala każdemu z nich wejść w trudności spowodowane bliskością drugiego.”

Anna i Jacek Nowakowie

Domowy Kościół

Droga Neokatechumenalna narodziła się w 1964 roku w barakach slumsów Palomeras Altas w Madrycie (Hiszpania). Środowisko slumsów tworzyli najbardziej zdegradowani członkowie społeczeństwa: Cyganie i złomiarze, w dużej mierze analfabeci, włóczędzy, złodzieje, prostytutki, młodzi przestępcy, imigranci itd. To właśnie w tym środowisku kiełkowało ziarno Drogi Neokatechumenalnej. Wśród ubogich i zepchniętych na margines, którzy przyjęli orędzie Chrystusa, umarłego i zmartwychwstałego, było widoczne, jak Duch Święty inicjuje proces wtajemniczenia chrześcijańskiego, na wzór katechumenatu Kościoła pierwotnego.

Droga Neokatechumenalna

Legion Maryi jest stowarzyszeniem ludzi świeckich, których celem jest głoszenie chwały Bożej, wspieranie Kościoła na polu ewangelizacyjnym i dążenie do osobistej świętości poprzez modlitwę i pracę apostolską w duchu zawierzenia i pod przewodnictwem Najświętszej Maryi Panny. Duch Legionu to ten sam duch jaki ożywiał Maryję. Jest to duch pełnienia woli Bożej, wielkiej pokory, troskliwości i pełnej poświęcenia miłości, a zwłaszcza Jej mężnej i niewzruszonej wiary. Legion Maryi wziął swą nazwę od legionów rzymskich, gdyż ma być – tak jak one – niepokonaną armią Maryi, której sukcesy będą w dużym stopniu zależały od niezłomnego ducha legionistów. Pomaga Maryi w doprowadzeniu wszystkich do Jej Syna. Jest armią, która zdobywa świat dla Chrystusa przez Maryję. To zadanie pełni od 1921 roku, to jest od czasu założenia go przez Sługę Bożego Franciszka Duffa, Irlandczyka. Są w ojczystym domu tacy, którzy żyją na co dzień w dystansie do Boga, jakby On był nieobecny i nie posiadał żadnego wpływu na ludzkie życie, a nawet przeszkadzał stając na drodze ich szczęścia, rozumianego jedynie w kategoriach czysto ludzkich i ograniczonych do ziemskiego wymiaru. Legioniści Maryi - Jej czciciele, uczniowie Jezusa - mają obowiązek zmieniać świat, by był bardziej ludzki i bardziej Boży, by stawał się świątynią Bożej chwały. Aby to uczynić winni wpierw sami żyć uczciwie i po Bożemu.

Legion Maryi

Służba liturgiczna” stanowi wspólne określenie wszystkich tych, którzy swoją posługą przyczyniają się do jak najpiękniejszego przeżycia liturgii. Ponieważ każdy z nas został obdarzony różnymi talentami, realizacja swego powołania może odbywać się na wielu płaszczyznach, stąd pojęcie „służby liturgicznej” jest niezwykle pojemne. Dokumenty regulujące jej status wyliczają szereg osób/grup należących do Służby liturgicznej: ministranci i lektorzy, nadzwyczajni szafarze Komunii świętej, przynoszący dary i zbierający składkę, komentatorzy, członkowie chóru i scholi wraz z organistą oraz kościelny.

Ministranci i lektory to jedna z grup należących do Służby Liturgicznej, działającej przy naszej parafii, której celem jest posługiwanie przy ołtarzu. Realizuje się to jak gdyby na trzech płaszczyznach, które są zarazem poszczególnymi stopniami: kandydat, ministrant i lektor.

Kandydaci to najmłodsza grupa wiekowa, skupiająca tych, którzy pragną włączyć się w czynną posługę liturgiczną. Ministranci stanowią średnia grupę wiekową, a ich posługa jest najbardziej różnorodna. Toteż, aby zostać ministrantem, należy opanować podstawowe wiadomości liturgiczne oraz zasady służenia przy ołtarzu. Kiedy ministrant wejdzie w pewien przedział wiekowy, a posiada odpowiednie predyspozycje (zwłaszcza dykcyjne), zostaje promowany na lektora: od tej pory powierzone mu zostaje głoszenie Bożego Słowa podczas mszy świętej.

Liturgiczna Służba Ołtarza

Lorem ipsum dolor sit amet, consectetur adipiscing elit, sed do eiusmod tempor incididunt ut labore et dolore magna aliqua. Ut enim ad minim veniam, quis nostrud exercitation ullamco laboris nisi ut aliquip ex ea commodo consequat. Duis aute irure dolor in reprehenderit in voluptate velit esse cillum dolore eu fugiat nulla pariatur. Excepteur sint occaecat cupidatat non proident, sunt in culpa qui officia deserunt mollit anim id est laborum

Ruch Światło-Życie

Żywy Różaniec jest wspólnotą osób, które w duchu odpowiedzialności za Kościół i świat i w wielkiej prostocie otaczają modlitewną opieką tych, którzy najbardziej jej potrzebują i są wskazani zwłaszcza w Papieskiej Światowej Sieci Modlitwy.

Modlitwa różańcowa, powszechnie znana i wielokrotnie polecana przez papieży, zyskała popularność dzięki wspólnotowej formie modlitwy, zainicjowanej przez Paulinę Jaricot w Lyonie w 1826 r. Założone przez nią Stowarzyszenie Żywego Różańca zatwierdził papież Grzegorz XVI konstytucją Benedicentes Domino w 1832 r. W Polsce praktyka Żywego Różańca stała się znana już pod koniec XIX wieku.

Niniejszy statut ma służyć osobom zjednoczonym we wspólnym odmawianiu różańca, by odkrywając głębię tej modlitwy i sięgając do korzeni tej właśnie formy jej praktykowania, zyskiwali, za zachętą św. Jana Pawła II, „sposobność duchową i pedagogiczną do osobistej kontemplacji, formacji Ludu Bożego i nowej ewangelizacji” (RVM 3).

Stowarzyszenie to nosi nazwę „Różańca”, gdyż jego członkowie, podzieleni na grupy po dwadzieścia osób, odmawiają go codziennie, każdy jeden dziesiątek, a także dlatego, że każda grupa składa się z tylu osób, ile jest tajemnic w różańcu.

Stowarzyszenie nazywa się „Żywym”, gdyż liczba osób, które się nań składają, niejako wprawia je w działanie poprzez ciągłe recytowanie modlitw, które czerpią swą skuteczność z rozważania tajemnic Jezusa i Maryi, czy to w celu nawrócenia grzeszników, czy doskonalenia sprawiedliwych. Zwie się je „Żywym”, gdyż ci, którzy go tworzą, są zastępowani przez kolejnych, gdy ci umierają, bądź gdy zeń odchodzą.

Koła Żywego Różańca 

W ramach Stowarzyszenia mogą powstawać terenowe koła o nazwie Rodzina bł. Edmunda Bojanowskiego, których celem jest formacja członków oraz ich dobrowolne apostolstwo podejmowane w środowisku według ducha bł. Edmunda. Wszystkich, którzy pragną skutecznie jednoczyć się wokół dobra i służyć potrzebującym pomocy, zwłaszcza dzieciom, ubogim i chorym, zapraszamy do współpracy ze Stowarzyszeniem „Dobroć”.
Do „Rodziny Bł. Edmunda Bojanowskiego” należeć może każdy, kto pragnie być dla innych serdecznie dobrym.
„Rodzinie” tej patronuje zachwycający swą postacią Bł. Edmund Bojanowski, o którym nasz Umiłowany Ojciec Święty Jan Paweł II podczas beatyfikacji w Warszawie, dnia 13 czerwca 1999 roku, powiedział m. in. znamienne słowa:
Apostolstwo miłosierdzia wypełniło życie Błogosławionego Edmunda Bojanowskiego. Mimo wątłego zdrowia, z wytrwałością i hojnością serca prowadził i inspirował szeroką działalność.
Wiele osób o dobrym sercu zadaje sobie pytanie, komu jeszcze oprócz moich najbliższych mogę coś dobrego uczynić? Są bowiem świadomi, że to Chrystus, który żyje pośród nas, utożsamiając się z potrzebującym bliźnim, kieruje pytanie do nas, Jego uczniów: „Czy miłujesz Mnie więcej …” (J 21, 15).
Członkowie „Rodziny Bł. Edmunda Bojanowskiego” pragną stawać się jak Jezus dla drugich, poprzez niesienie bezinteresownej pomocy w taki sposób, jaki jest możliwy dla każdego z nich. W każdym środowisku nie brak wielorakich okazji.
Spodobało się Bogu „wykazać przemożne bogactwo Jego łaski na przykładzie dobroci” – także i Twego serca, które żyje miłością, gdy świadczy ją innym. Niech więc Twoje serce czuje się zaproszone do tej niezwykłej „Rodziny”.

Spotkania w każdą ostatnią niedziele miesiąca o godz. 15:30. Odpowiedzialna za grupę s.M. Kanizja Bladosz 


Rodzina Bł. Edmunda Bojanowskiego

Katolickie Stowarzyszenie Młodzieży zrzesza w swoich szeregach młodych ludzi. Oficjalnie istnieje od dnia 10 października 1990 r. Zostało powołane przez Konferencję Episkopatu Polski celem zaspakajania duchowych oraz społecznych potrzeb młodego pokolenia katolików.

Głównym zadaniem tej organizacji jest kształtowanie dojrzałych chrześcijan oraz aktywne uczestnictwo we wspólnocie i misji Kościoła przez szerzenie oraz upowszechnianie katolickich wartości i zasad we wszystkich dziedzinach życia, zwłaszcza społecznego i kulturalnego. W diecezji rzeszowskiej ta wspólnota działa od 24 kwietnia 1993 r. KSM skupia osoby w wieku od 14 do 30 lat, które chcą twórczo i aktywnie wykorzystać swoją młodość.

Najniższym szczeblem w strukturze KSM i jednocześnie jego najważniejszym elementem jest oddział parafialny bądź koło szkolne czy akademickie (w zależności od miejsca funkcjonowania), którego działalność koordynuje kierownictwo, zaś opiekę duchową sprawuje ksiądz asystent parafialny. Z kolei władzę nad oddziałami i kołami KSM w całej diecezji sprawuje zarząd diecezjalny
i towarzyszący mu ksiądz asystent diecezjalny. Natomiast pracami zarządów diecezjalnych kieruje Prezydium Krajowej Rady, a pomaga mu ksiądz asystent generalny. KSM jest jak najbardziej demokratycznym stowarzyszeniem, dlatego też raz w roku delegaci z każdego oddziału i koła spotykają się w swoich diecezjach na Zjeździe Diecezjalnym, aby pomówić o bieżących sprawach organizacji, o planach na przyszłość, wybrać nowy skład zarządu i komisji rewizyjnej (organ kontrolujący poczynania zarządu). Analogicznie przedstawiciele poszczególnych diecezji spotykają się podczas Krajowej Rady, natomiast ważne kwestie dla danego oddziału są omawiane na Walnym Zebraniu Członków.
Działalność i funkcjonowanie KSM opiera się na dwóch nurtach: formacyjno-modlitewnym, związanym z duchowym rozwojem, oraz skupiającym się na działalności zewnętrznej.
Z modlitwy i rozwoju wewnętrznego musi wypływać działanie, w przeciwnym wypadku jest to znak, że coś nie jest w porządku z formacją. Z drugiej strony samo działanie, jeśli jest oderwane od modlitwy i życia duchowego, staje się tylko pustym aktywizmem. Dlatego też KSM funkcjonuje na czterech płaszczyznach: religijnej, patriotyczno-społecznej, charytatywnej oraz kulturalno-rozrywkowej i sportowej. 
KSM wprowadza młodych ludzi w dorosłość, pomaga stawać się osobami dojrzałymi z mocnym kręgosłupem moralnym, uczy życia z Bogiem i Kościołem. KSM-owicze to ludzie, którzy potrafią nie tylko bawić się i modlić, ale również pracować dla dobra bliźnich, a przez to pogłębiać swój rozwój duchowy, intelektualny, moralny oraz kształtować charakter. Formacja w KSM-ie to droga do odnalezienia siebie oraz swojego miejsca w społeczeństwie i co najważniejsze – to także budowanie relacji z Bogiem. KSM pomaga również odnaleźć się w niczym dziś nieograniczonej wolności, zauważać w niej drugiego człowieka, umiejętnie zarządzać jej zasobami oraz nie zgubić się w jej odmętach. Wbrew pozorom w XXI w. są jeszcze ludzie, dla których rycerskie hasła – Bóg, Honor, Ojczyzna – bynajmniej nie są passe. W dobie dominującego konsumpcjonizmu i hedonizmu jest grono osób, które bez cienia wahania na pytanie: Przez cnotę, naukę i pracę służyć Bogu i Ojczyźnie, gotów? odpowie zwyczajne, a jakże wymowne – Gotów!

Katolickie Stowarzyszenie Młodzieży 

W naszej parafii działa Chór parafialny oraz schola dziecięca 
Spotkania Chóru w poniedziałki o godz. 19:00 
Spotkania scholi dziecięcej w soboty o godz. 10:00

Chór i Schola 

Nadzwyczajny szafarz Komunii św. to osoba świecka, którą biskup wyznaczył do pomocy kapłanowi w rozdzielaniu Eucharystii podczas Mszy św., do zanoszenia jej chorym. Posługa szafarzy w Kościele nie jest praktyką nową. Sięga ona pierwszych wieków chrześcijaństwa, kiedy to wyznaczeni świeccy roznosili Ciało Pańskie osobom, które nie mogły uczestniczyć we wspólnych zgromadzeniach. Dotyczyło to głównie chorych i więźniów. Z czasem posługa ta została zapomniana. Przywrócił ją w Kościele papież Paweł VI w 1973 r. W Polsce została wprowadzona przez Episkopat w 1990 r. Nadzwyczajnymi szafarzami Komunii św., poza alumnami seminarium duchownego, mogą zostać mężczyźni w wieku od 25 do 65 lat. Kandydat musi być osobą, która wyróżnia się dojrzałością w wierze, pobożnością eucharystyczną, zwłaszcza odznacza się wzorowym życiem moralnym, posiada odpowiednie kwalifikacje intelektualne i aktywnie uczestniczy w życiu parafialnym. Musi być też osobą, która cieszy się uznaniem duchowieństwa i wiernych. Posługa ta wymaga odpowiedniego przygotowania, dlatego też kandydaci zobowiązani są do ukończenia studium przygotowawczego z zakresu teologii, liturgii.
Biskup diecezjalny powołuje do posługi nadzwyczajnego szafarza kandydata, którego poznał osobiście po poleceniu go przez księdza proboszcza i dwóch kapłanów. Biskup udziela tej posługi na rok, z możliwością przedłużenia jej na dalsze lata. Przed obrzędem ustanowienia, jak również przed każdym przedłużeniem misji, kandydaci winni odbyć co najmniej trzydniowe rekolekcje. Posługa szafarza jest bezinteresowna. Wynagrodzenie może dotyczyć jedynie kosztów przejazdu lub rekompensaty w przypadku, gdy na skutek wykonywania posługi uszczupliły się dochody w pracy zawodowej szafarza. Szafarz nadzwyczajny podczas posługi powinien być ubrany w albę i przepasany cingulum. Wykonuje on swoją posługę wtedy, gdy kapłanów wobec przystępujących do Komunii św. jest zbyt mało. Szafarz nadzwyczajny może, za wiedzą księdza proboszcza, zanieść Komunię św. do domów tylko osobom, których stan duchowy jest znany, zachowując przepisy liturgiczne.
W naszej parafii posługuję 5 Szafarzy Komunii Świętej

Nadzwyczajni Szafarze Komunii Świętej 

Wspólnota Świętego Józefa jest ruchem modlitewno-apostolskim działającym w Kościele rzymskokatolickim, opartym na duchowości św. Józefa, Męża Maryi i przybranego ojca Jezusa. Ojciec Niebieski napełnił serce św. Józefa czystością, aby mogło się ono zjednoczyć z Niepokalanym, najczystszym, wolnym od grzechu sercem Maryi, aby przyjąć pod dach domu w Nazarecie Najświętsze Serce Jezusa – Źródło wszelkich cnót i błogosławieństw.

Dlatego celem członków Wspólnoty jest naśladowanie św. Józefa w:
– odkrywaniu obecności Boga w codzienności (por. Mt 1,20),
– tworzeniu atmosfery „małego Nazaretu” przez cichość i harmonię Bożej obecności (Łk 2,5),
– trwaniu razem na modlitwie uwielbiania (Mt 2,22;39;41),
– rozpoznawaniu woli Bożej na drogach życia (Mt 1,24; Łk 2,13-15;20-23),
– wiernym towarzyszeniu Jezusowi i Maryi (Łk 2,16),
– wytrwałym poszukiwaniu Jezusa z bólem serca (por. Łk 2,48),
– oraz przeżywaniu radości odnalezienia Boga (por. Łk 2,51).

Szczególną misją Wspólnoty jest propagowanie:
– nabożeństwa do Przeczystego Serca św. Józefa,
– szkaplerza św. Józefa,
– nowenny o uproszenie potomstwa dla małżeństw bezdzietnych,
– organizowanie rekolekcji formacyjnych.
https://wspolnotajozefa.pl/

Wspólnota św. Józefa 

Charyzmat i misja
Straż Honorowa Najświętszego Serca Pana Jezusa jest stowarzyszeniem skupiającym ludzi pragnących odpowiedzieć na skargę Pana Jezusa w Ogrójcu: „Czy nie mogliście czuwać jednej godziny ze Mną?”.

Jej członkowie starają się swoim wynagrodzeniem i miłością pocieszać Jezusowe Serce, napełnione boleścią z powodu zapomnienia i niewdzięczności ludzkiej. To Serce, zranione niegdyś na krzyżu włócznią setnika, a wciąż ranione przez nasze grzechy, mimo iż jest Ono źródłem mocy i chrześcijańskiej nadziei. Dewizą Arcybractwa jest więc: cześć, miłość, wynagrodzenie Sercu Jezusa.

W tym celu członkowie Straży obierają sobie jedną godzinę w ciągu dnia, aby wśród codziennych zajęć, myślą i sercem towarzyszyć Jezusowi obecnemu w tabernakulum, oddawać Mu cześć, wynagradzać i ofiarowywać swoje życie, a nade wszystko wierną miłość.


Zadaniem Arcybractwa jest zatem:

rozwijanie nabożeństwa do Bożego Serca będącego lekarstwem, które nie tylko uzdrawia, ale również zapobiega sekularyzacji, zmierzającej do wyeliminowania widzialnych znaków wiary chrześcijańskiej;

całkowite poświęcanie się Bożemu Sercu, tak aby mogło dokonywać się uzdrawianie życia moralnego człowieka, rozwój jego cnót i różnorodnych darów Ducha św.

przez pogłębianie wiary umacnianie życia apostolskiego i realizacja obowiązków rodzinnych i zawodowych w uświęcającej miłości Chrystusa;

budzenie świadomej miłości do bliźniego przez podejmowanie pracy nad własnym sercem, aby synowską miłość do Boga łączyć z miłością braterską.

Dzięki tej formie pobożności, członkowie Arcybractwa kształtują swoje życie wewnętrzne, realizując na co dzień powołanie do świętości i współuczestnicząc w dziele zbawienia świata oraz Nowej Ewangelizacji.
https://www.strazhonorowa.pl/

Arcybractwo Straży Honorowej Najświętszego Serca Pana Jezusa

Rodziny Kapłańskie i Zakonne to grupa zrzeszająca Rodziców powołanych do stanu Kapłańskiego i Zakonnego z naszej parafii 

Rodziny Kapłańskie i Zakonne 

Spotkania odbywają się w każdy czwartek o godz. 19:00 w Sali Jana Pawła II oraz spotkanie otwarte w każdą I niedzielę miesiąca od 17:00 do 19:00
Kim są Anonimowi Alkoholicy?

Anonimowi Alkoholicy są wspólnotą mężczyzn i kobiet, którzy dzielą się nawzajem doświadczeniem, siłą i nadzieją, aby rozwiązać swój wspólny problem i pomagać innym w wyzdrowieniu z alkoholizmu.

Jedynym warunkiem uczestnictwa we Wspólnocie jest chęć zaprzestania picia. Nie ma w AA żadnych składek ani opłat, jesteśmy samowystarczalni poprzez własne dobrowolne datki.

Wspólnota AA nie jest związana z żadną sektą, wyznaniem, działalnością polityczną, organizacją czy instytucją. Nie angażuje się w żadne publiczne polemiki. Nie popiera ani nie zwalcza żadnych poglądów.

Naszym podstawowym celem jest trwać w trzeźwości i pomagać innym alkoholikom w jej osiągnięciu.

Współzałożyciel Wspólnoty AA Bill W. nazywa Dwanaście Kroków zbiorem „zasad duchowych, które stosowane jako sposób życia mogą uwolnić od obsesji picia i dopomóc cierpiącemu, by stał się zdrowym, szczęśliwym i pożytecznym człowiekiem”. Drugi współzałożyciel AA Dr Bob powiedział: „W postaci skondensowanej naszych Dwanaście Kroków sprowadza się do słów: miłość i służba” Pracować nad Programem AA to znaczy pracować nad Krokami. Cały program Dwunastu Kroków wymaga stałego i osobistego wysiłku w stosowaniu się do jego zasad i ma na celu zmianę określonych nawyków, utartych schematów myślenia i zmianę dotychczasowego oglądu siebie i świata. Praca nad Krokami pozwala osiągnąć trzeźwość i trwać w niej. Program 12 Kroków Anonimowych Alkoholików znajduje także zastosowanie w codziennym życiu poza Wspólnotą AA – część Kroku Dwunastego mówi… i stosować te zasady we wszystkich swoich poczynaniach. Wiele ludzi nie będących alkoholikami uważa, że w rezultacie stosowania Dwunastu Kroków zdołali rozwiązać wiele innych problemów życiowych. Dwanaście Kroków to droga do szczęśliwego i wydajnego życia dla wielu ludzi zarówno alkoholików jak i nie alkoholików.

 

12 Kroków AA

/Program Anonimowych Alkoholików/

Przyznaliśmy, że jesteśmy bezsilni wobec alkoholu, że przestaliśmy kierować własnym życiem.
Uwierzyliśmy, że Siła Większa od nas samych może przywrócić nam zdrowie.
Postanowiliśmy powierzyć naszą wolę i nasze życie opiece Boga jakkolwiek Go pojmujemy.
Zrobiliśmy gruntowny i odważny obrachunek moralny.
Wyznaliśmy Bogu, sobie i drugiemu człowiekowi istotę naszych błędów.
Staliśmy się całkowicie gotowi, aby Bóg uwolnił nas od wszystkich wad charakteru.
Zwróciliśmy się do Niego w pokorze, aby usunął nasze braki.
Zrobiliśmy listę osób, które skrzywdziliśmy i staliśmy się gotowi zadośćuczynić im wszystkim.
Zadośćuczyniliśmy osobiście wszystkim, wobec których było to możliwe, z wyjątkiem tych przypadków, gdy zraniłoby to ich lub innych.
Prowadziliśmy nadal obrachunek moralny, z miejsca przyznając się do popełnianych błędów.
Dążyliśmy poprzez modlitwę i medytację do coraz doskonalszej więzi z Bogiem jakkolwiek Go pojmujemy, prosząc jedynie o poznanie jego woli wobec nas oraz o siłę do jej spełnienia.
Przebudzeni duchowo w rezultacie tych kroków, staraliśmy się nieść posłanie innym alkoholikom i stosować te zasady we wszystkich naszych poczynaniach.
                /Anonimowi Alkoholicy. Warszawa 1996 s. 49-50/

Wspolnoty i Grupy