Historia Parafii

Treść Dekretu erekcyjnego załącznik Władze uczestniczące w procesie prowadzącym do powstania parafii i budowy kościoła reprezentowały różne piony administracji lokalnej i centralnej. Stąd też pewien brak synchronizacji wydawanych decyzji jest zrozumiały. Na ogół jednak, o ile łatwo godzono się na wstępne ustalenia, nie wyłączając przyznania terenu sporządzenia planu inwestycyjnego, harmonogramu wykonawczego, o tyle zwlekano z decyzjami, które stwarzałyby bezkolizyjną możliwość prowadzenia budowy. W rezultacie pozwolenia na jej rozpoczęcie nie uzyskała parafia nigdy, mimo, iż budowę kościoła i zespołu budynków parafialnych zakończono w przewidzianym czasie i de facto przez władze zaakceptowanym terminie.

U boku proboszcza dnia 27 kwietnia 1982 r. została powołana Rada Parafialna. Pierwotnie teren parafii obejmował osiedla Przyjaźni, Tatary, przyległe bloki FSC oraz wsie Zadębie I, II, III, Kolonia Świdnik Mały, Biskupie i Felin. W 2000 r. odłączono od parafii ul. Grenadierów Rozpoczęcie budowy domu parafialnego i kościoła oprócz zdobycia odpowiednich zezwoleń wiązała się z innymi i może prozaicznymi problemami takimi jak: adaptacja terenu, czy zdobycie materiałów budowlanych, w tamtym okresie niemal nieosiągalnych.

Innym problemem, który sprawił konieczność powiększenia kubatury kościoła i powiększenia jej o tzw. "dolny kościół", była konieczność wykonania głębszych niż planowano fundamentów. Wynikało to z faktu, iż budowla powstawała na gruncie dawnej odkrywki kamienia. Pierwsze prace rozpoczęły się w dniach 25 - 28 czerwca 1982 r. przy kopaniu fundamentów kompleksu budynków parafialnych. Rozpoczęcie pierwszych prac przy fundamentach kościoła rozpoczęło się z opóźnieniem, mimo nie uzyskania zezwolenia na rozpoczęcie prac budowlanych, w dniu 7 maja 1983 r. W lipcu zostały zakończone prace murarskie w domu parafialnym i rozpoczęto pokrywanie dachu oraz inne prace wykończeniowe. Wrzesień był miesiącem w którym ukończono całkowicie fundamenty kościoła i już w październiku zabetonowano strop dolnego kościoła. Potem powstawały kanały ciepłownicze i schody, a w kwietniu 1984 r. zaczęto betonowanie bocznych filarów przy kościele.

W święto Zesłania Ducha Świętego 10 czerwca 1984 r. ks. Biskup Bolesław Pylak położył na budowie kościoła kamień węgielny. W kolejnych miesiącach kontynuowane były prace wykończeniowe i przy przyłączach kompleksu sakralnego. Już we wrześniu dzieci rozpoczynają edukację katechetyczną. Październik przyniósł ze sobą rozpoczęcie przez pracowników Mostostalu prac łączenia ze sobą poszczególnych elementów dachowych, które zakończyły się w czerwcu 1985 r. Do sierpnia trwały prace przy betonowaniu bocznych filarów i tynkowaniu wież i wtedy zabetonowano strop kościoła. Potem rozpoczęły się prace przy kryciu dachu kościoła i montażu największych okien stalowych te zakończyły się w lipcu 1986 r. W listopadzie zamontowano okno (fronton) przedstawiający Matkę Bożą. Inne prace wykończeniowe tynkarskie, ciesielskie, kładzenie instalacji elektrycznej, szklenie okien, szlifowanie marmurów, które następnie były wykładane w kościele. W lutym 1989r. zamontowano tabernakulum z blachy nierdzewnej i żaroodpornej oraz wykonano ołtarz, ambonę i postumenty dla świeczników. Ostatecznie w kwietniu usunięto z kościoła wszystkie rusztowania i rozebrano tymczasową kaplicę, co stanowiło o finale trwających przez 7 lat prac budowlanych.

Od tego czasu kościół wzbogacił się o wiele elementów o których wspomnieć nie sposób, wymieniając tylko najistotniejsze takie jak: trzydziestosześciogłosowe organy, stacje drogi krzyżowej, ławki, oświetlenie składające się z 4 kandelabrów i dwóch skrzydeł oświetlających prezbiterium. Budynek klasztorny został zamieszkany przez siostry służebniczki z Dębicy w dniu 24 sierpnia 1985 r., a 29 września wprowadzili się do swoich mieszkań księża i wtedy to budynek w całości został oddany do użytku. Nie sposób jest też docenić słowami, wkład w prace logistyczno-budowlane proboszcza ks. Prałata Zbigniewa Kuzi, bez którego pracowitości, odwagi i wiary w ludzi, nie sposób było rozpocząć a co dopiero ukończyć tak ogromne dzieło. W tym miejscu należy także zauważyć pomoc parafian i ofiarodawców, którzy nie tylko finansowo ale też ofiarną i ciężką pracą wznieśli tę świątynię wraz z budynkami parafialnymi.